Bizi ən çox incidən şey eqomuzdu. Əslində, varlıq olaraq heç bir xüsusiyyətə sahib deyilik. Biz sadəcə varıq. Amma eqo hər zaman hansısa formaya bürünməyə meyl edir. Fərqi yoxdur, pis yoxsa yaxşı. Əsas odur ki, ortada təsvir olsun. Buna görə də, özümüzə müəyyən sözlər aid edirik. Məsələn, deyirik ki, mən həssas insanam, səmimiyyəm, çalışqanam, tənbələm, ağıllıyam, bacarıqsızam və s. Bunların heç biri sizin xüsusiyyətləriniz deyil. Bunlar eqonuzun sizə aid etdiyi şeylərdi. Siz özünüz başqa cür də ola bilərsiniz və olursunuz da. Sadəcə, bəzən bununla bağlı fərqindəlik hissiniz olmur. Məsələn, fikirlərinizi deməkdən çəkinirsiniz ki, birdən kiminsə xoşuna gəlməz. Amma, fikir pul deyil ki, hamının xoşuna gəlsin. Ya da, bəzən səmimi olmaqdan çəkinib, özlərini ciddi göstərən insanlar görürəm. Buna heç ehtiyac yoxdur. Çünki, hamımızda olur ki, yemək yeyəndə yeməyi üstümüzə dağıdırıq, xəstələnəndə halsız düşürük ya da şit-şit zarafatlar edib gülürük. Hamımız ağlaya bilirik, hansısa insana bağlana bilirik, yersiz danışa bilirik, çoxlu səhvlər edirik. Bunlar yoxmuş kimi davranmağı bir mənası yoxdur. Ona görə də, eqonu öldürmək adına gəlin, belə bir şey edək. Hər kəs özünün mənfi xüsusiyyətlərini yazsın.
Fuad Əsədov
