Kasıb və Varlı olmaq pulla ölçülmür..!

Bir zamanlar varlı bir adam vardı. Böyük evi, evin önündə gözəl işıqlı bağçası, bağçasında nəhəng hovuzu var idi. Hələ bir cins itləri də vardı. Bir gün varlı bir adam öz ailəsini kasıblıq içində yaşayan qohumlarının yaşadığı kəndə qonaq aparır. Bu səyahətin isə bir məqsədi vardı. Ata öz oğluna insanların nə cür imkansızlıqlar içində yaşadığını göstərmək və özlərinin malik olduqları var dövlətin qiymətini oğlunun başa düşməli olduğunu izah etmək arzusunda idi. Ev sahibi imkanları daxilində gözəl bir süfrə açmış, qonaqlarla bərabər şirin şirin söhbət edərkən uşaqlar da kəndin saf və təmiz havasında sevinc içində oynayır, o ağacdan bu ağaca, çayın o tərəfindən bu tərəfinə tullanıb düşürdülər. Varlı adamın oğlu o qədər əylənirdi ki, heç anasının “oğlum, gəl yeməyini ye” deyə onu çağırmasını belə eşitmirdi. Nəhayət, evlərinə qayıdanda ata oğlundan soruşur:
– İnsanların necə kasıbçılıq içərisində yaşadığını gördünmü, övladım?
– Bəli, ata gördüm.
– Bəs yaxşı bundan nə nəticə çıxartdın oğlum?
– Ata sözün düzü bizim evimizdə bir itimiz var, onların isə dörd iti var. Bizim həyətimizdə balaca bir hovuzumuz var, onların isə ucsuz bucaqsız çayları var. Bizim həyətimizdə bir neçə dənə işığımız var, onların isə ayları və saysız hesabsız ulduzları var. Bizim gördüyümüz, həyətimizin darvazasına qədərdir, onlar isə bütün üfüqü görürlər.
Oğlunun bu sözləri qarşısında ata deməyə söz tapmadı və quruyub qaldı. Oğul isə son sözünü dedi:
– Ata mənə nə qədər kasıb olduğumuzu göstərdiyin üçün sənə minnətdaram…