Yəqin ki, hər biriniz uşaqlıq dövründə yaşadıqlarımızın bütün həyatımıza təsir etdiyini eşitmisiniz. Aqressiya görən uşaq böyüyəndə də aqressiv olur, itaət etməyə məcbur edilən uşaq həyatı boyu itaətkar olur, çox kontrol olunan uşaq hər zaman başqa insanların onu kontrol etməsinə icazə verir. Demək olar ki, yetkinlik dövründə yaşanılan bütün problemlər uşaqlığın təsiridir. Sanki, müəyyən seçimləri edərək eyni problemləri yaşamağı uzadır insan.
Bu fikrə o qədər qulağımız alışıb ki, artıq adi bir şey kimi gəlir bizə. Amma bu məsələdə bir tərslik var. Niyə belə olur ki? Bir insan niyə əziyyət çəkdiyi bir şeyin davam etmə müddətini uzatsın ki? Niyə uşaqlıqdan gələn əzabları bitirmək və daha yaxşı həyat yaşamaq bu qədər çətindir?
Çünki, düşüncələriniz müəyyən şablonlara və qəliblərə uyğundur. İtaət etməyə öyrəşmiş bir insan, bu ona əzab versə də, itaət etməyə davam edir. Fədakarlıq etməyə öyrəşmiş bir insan, bu ona zərər versə də fədakarlıq etməyə davam edir. Bu siyahını uzada bilərəm, amma siz nə demək istədiyimi anladınız. İnsanlar ona görə belə edirlər ki, buna öyrəşiblər. Buna vərdiş ediblər. Və düşünürlər ki, elə bu cür də olmalıdır. Əks variantı heç ağıllarına gətirə bilmirlər. İndiyədək etmədikləri bir şeyi edərkən nələr olar, bu müəmmalıdır. Hətta bir çox insana indiyədək düşündüyü ya da yaşadığı tərzin əks variantını təklif edəndə, əsəbləşir. Çünki, bu haqda düşünmək dünyanın onların heç təsəvvür etmədiyi kimi bir yer halında olduğu ehtimalını qəbul etməkdir. Və əsasən həyat insanların düşündüyü qədər pis bir yer olmur. Bunu hər seansda görürəm. Amma insanların dünya haqqında müəyyən təsəvvürlərə sahib olmağın verdiyi hiss daha çox xoşuna gəlir. Müəyyən təsəvvürlərə sahib olmaq daha güvən dolu bir hiss bəxş edir. Ona görə də bu təsəvvürlər onları incitsə belə, yenə də bunu seçirlər. Bəli, pis hiss etmək sadəcə bir seçimdir. Sizdən asılı deyil bəlkə də. Amma seçimdir. Ona görə də, dünya və həyat haqqında beyninizdə nələrsə keçəndə, özünüzə bunu deyin. Bəlkə də, elə deyil.
Fuad Əsədov
