Bir pasiyentim var, şərti olaraq Rüstəm adlandıracam bu yazıda. Deyir ki, mənim sevgilim olanda xoşbəxt, olmayanda bədbəxt hiss edirəm. Yaxşı olmaq üçün məhz yanımda məni sevən, düşünən və məni tərifləyən insana ehtiyacım var.
Ümumiyyətlə, bu tip düşüncə gənclər arasında çox rast gəlinir. Buna mən sevgi və ya tərif asılılığı deyirəm. Siz də belə düşünə bilərsiniz. Amma, icazə verin, sizinlə razılaşmayım.
Çünki, əslində bir sevgiliyə və ya sizi tərifləyəcək adama ehtiyacınız yoxdur. Çünki, onlar olmadan da yaşaya bilərsiniz. Oksigenə ehtiyacınız var. O olmasa ölərsiniz. Amma sevgi yetişkin olaraq ehtiyacınızı olan bir şey deyil. Həyatınızda bir sevgili olmasa da yaşaya və həyatdan zövq ala bilərsiniz. Kitab oxumaq, film izləmək, dadlı bir yemək yemək ya da bişirmək, musiqiyə qulaq asmaq, rəqs etmək, yürüyüş etmək, oyun oynamaq və s. kimi sevdiyiniz aktivitələri etmək və onlardan zövq almaq üçün sevgiliyə ehtiyacınız yoxdur.
Heç tərifə də ehtiyacınız yoxdur. Özünüzü ən yaxşı siz tanıyırsız. İçinizdə hansı cövhərlərin yatdığını siz bilirsiniz. Nələri bacardığınızı, bildiyinizi ya da yaxşı xüsusiyyətlərinizi siz bilirsiniz. Başqalarından tərif gözləmək yerinə özünüzü siz tərifləyin. Elə indicə, istəsəniz bu yazının commentində özünüzü tərifləyin. Hər gün yaxşı xüsusiyyətlərinizi sayın.
Sizə bir sirr verim. Bunları etsəniz, özünüzü o qədər yaxşı hiss edəcəksiniz ki, qarşı tərəf üçün də cəzbedici olacaqsınız.
Fuad Əsədov
